id=haberMetni>Özünde bir kamu hizmeti olan eğitim, bir üst yapı kurumu olarak her zaman iktidarın bir aracı olrnuş ve devletin istediği insan tipini yetiştirmeyi hedeflemiştir. Sanayi devrimi ile birlikte eğitimin bu işlevi çeşitli düşünürlerce sorgulanmaya başlamıştır. Bu sürece okulu bir iktidar fahişesi olarak gören ve toplumun okulsuzlaştırılmasını öneren lllich (1985) özgürlükçü öğrenme kavramı ile katılmıştır.

Özgürlükçü eğitim anlayışına katkı sağlayan Rogers da (1969) "yaşamı sürdürmek istiyorsak, eğitimin amacı, öğrenmeyi ve değişimi kolaylaştırmak olmalıdır; çünkü eğitilmiş insan nasıl öğreneceğini bilen, kendini değişimlere uyarlayabilen ve yalnızca araştırmayla öğrenilen bilgiye güven duyan insandır." der. Demek ki bireyin temel yaşam güdüsü özünde kendini gerçekleştirmeye dönüktür; bu da, ancak özgür koşullarda yürütülen bir eğitimle sağlanabilir (Şimşek, 2002).

Şimşek (2002) özgürlükçü öğrenmenin dayandığı ilkeleri şöyle sıralamıştır:


<UL>
>Öğrenme sürecinde en önemli öğe, örencinin kendisidir.[/list]<UL>
>Öğrenme, ancak bilinçli ve istekli bir çabayla gerçekleşebilir.[/list]<UL>
>Öğrenme sürecinde her dakika değerlidir.[/list]<UL>
>Hiç kimse başkasının öğrenmesine engel olmaz.[/list]<UL>
>Öğretmen ile öğrenciler arasındaki ilişki bir ortaklık ilişkisidir.[/list]<UL>
>Bilgi entelektüel bir süs değil yaşamı zenginleştirmenin bir aracıdır.[/list]<UL>
>Öğrenmeyi öğrenmek herkes için gerekli anahtardır.[/list]<UL>
>Herkes aklını kullanma hakkına sahiptir.[/list]<UL>
>Coşku duymadıkça öğrenme gerçekleşmez.[/list]<UL>
>Öğrenme nefes alma gibidir.[/list]<UL>
>Öğrenme tıpkı yaşam gibi sorumluluk ister.[/list]<UL>
>Gizil güçler, öğrenmede başarı için sağlam bir alt yapı oluşturur.[/list]<UL>
>Öğrenmede bireysel farklılıklar, özgürlüğün besleyicisidir.[/list]<UL>
>Her öğrenci kendisi ile gurur duyma hakkına sahiptir.[/list]<UL>
>Öğrenciler bağımsız davranabildikleri ölçüde özgürleşirler.[/list]