[img]smileys/smiley32.gif[/img] .


Küçük çocuk ayaklarını gizliyordu öğretmeninden, yırtık ayakkabılarını
görmemeliydi Öğretmeni... Eskimiş önlüğünü, ipten kemerle bağladığı
pantolonunu gizleyemiyordu sadece. Kalın bir naylondan kesilerek
şekillendirilmiş bir yaka yapılmıştı boynuna....Terle yüzüne yapışan
kirden, burnunu silerek parlattığı önlüğünün kolunu da arkasına almıştı
hemencecik. Masmavi gözlerini göremezdi öğretmeni, çenesinden tutup
saçlarını okşamasa! Hiç görmemişti Ahmet bu öğretmeni, yeni gelmişti
galiba. Mırıldanarak söyledi ismini öğretmenine... Ağlayacak gibi
olmuştu Ahmet, dudakları titriyor bir an önce oradan uzaklaşmak
istiyordu sanki... Yatılı bir okulun taş yapısı üşüttü öğretmeni, ilk
öğretmenlik deneyiminde parçalanmış bir kalple girdi öğretmenler
odasına. Müdür yardımcısından öğrendi Ahmet'in durumunu... 7 kardeş ve
okula hiç uğramayan babası... Annesini kaybettikten sonra okula
bırakılmış bir seneyi geçkinmiş arkasını arayıp sormayalı ailesi...





<div : ; width: 100px; height: 350px; : 18; left: 578px; top: 133px;" id="katman23">
http://www.goldenmemo.com/1student91.jpg</div>

<div : ; width: 865px; height: 406px; : 17; left: 26px; top: 525px;" id="katman22">

--"Bu çocuğa yardım etmeliyiz" demiş müdür yardımcısına...

--"Hocam burası yatılı okul, aşağı yukarı hepsi bu durumda bu çocukların..."
demiş müdür yardımcısı...

Öğretmen atılmış;

--Devletten ödenek gelmiyor mu!

--Geliyor gelmesine de o kadar yetiyor, kendi cebimizden i verelim hocam...
Sen yenisin zamanla alışırsın....

--Müdür Bey biliyor mu bu durumu?

--Bilmez mi! Ama dedim ya yapacak bir şey yok, imkanlar kısıtlı....


Sinirden patlayacak gibi olmuştu Öğretmen... Diğer Öğretmenlerle konuştu bu
konuyu... Aynı cevaplar sıkmıştı canını daha çok. Ahmet'in gözlerindeki acı
ifade geldi gözlerinin önüne, saklamak istediklerini onun ayıbıydı sanki!


Cebini yokladı Öğretmen; ilk maaşını bile almamıştı ama yolluk parası
vermişti devlet, Ahmet'in ayakkabı numarasını öğrendi gizliden...
Çarşıya çıktı, kendi çocuğuna alır gibi aldı her şeyi. Gözleri parlıyordu...
Önlük, Yaka, Mendil, Çanta, bir kaç defter, kırtasiye malzemeleri ve Bir
Ayakkabı....

Nasıl verecekti buları... Kırmadan, gücendirmeden vermeliydi. Beyaz bir
yalan bulmalıydı. Ertesi gün Yatılı Nöbetçi öğretmeni buldu. Ona güzelce
paketlediği eşyaları vererek tembihlemiş.

--"Bu Ahmet'e verilecek Öğretmenim. Sana bunu Devlet verdi diyeceksiniz.
Lütfen benden bahsetmeyiniz." diyerek uzaklaşmış oradan. </div>






























<div : ; width: 100px; height: 100px; : 19; left: 526px; top: 979px;" id="katman24">
http://www.goldenmemo.com/1student32.jpg</div>
<div : ; width: 464px; height: 321px; : 20; left: 28px; top: 958px;" id="katman25">

Ertesi gün Öğretmenler odasının penceresinden gizlice bakmış okulun
bahçesine... Ahmet yeni kıyafetleriyle uzayda yürüyen bir astronot gibi
(ayakkabılarını eskimesin diye) yürüyormuş... Öğretmen hemen aşağıya
inmiş...

--Nasılsın Ahmet..

--İyiyim Öğretmenim demiş Ahmet ve devam etmiş sözlerine.. Bakın öğretmenim
Devlet bana neler almış. Gururla yürümüş Okulun bahçesinden; Mavi gözleri çakmak çakmak parlayarak ve hiç bir
yerini gizlemeyerek arkadaşlarının arasına dalmış hemencecik.

Öğretmen o gün hiç bilmediği bir şey öğrenmiş hayattan....


"Bir İnsanın en çok istediği şey;
En çok ihtiyacı olan şeydi" </div>

tşkler hocam yüreğine gönlüne sağlık

burnum sızladı okurken..yüreğim acıdı..doğuda çalıştığım yıllar geldi aklıma..ne kadar çok ahmetler ayşeler var oralarda..sağolasın hagi20200

Ewet, duygulu, ama hep etrafımızda, yanıbaşımızda var Ayşe, Nur, Mehmet,ömer'ler. Vatandaş olarak ,öğretmen olarak daima yanlarındayız. Olmak zorundayız. Orada doğmak onların seçimi değildi kuşkusuz.

çok güzeldi. tşkler hocam