Bir Destan Dolaştı Yunan Semalarında

Kararlı 11 dev adam yeşil zemine ayak bastı. Her birinin yüreğinde vatan aşkı ve gurur yer almaktaydı. Karşılarında ise tüm rakiplerini eze eze Dünya şampiyonu olmuş Yunan takımı vardı. Yunanlıların apoletlerinin en ufak değeri yoktu, aslanların gözünde.

Yunan medyası, milli bayramlarından önce rahat bir galibiyetle bayrama erken başlanacağında hemfikirdiler. Kimisi 5, kimisi 6 gollü galibiyetten bahsediyorlardı. Yunan’ın galibiyeti değil, kaç gol atacağı üzerine iddiaya giriyorlardı. Sokakta Zartidis, 5 gol; Zurtidis, 6 gol diyordu, başka şey demiyordu.

Oysa gerçeklerin meydana çıktığı yegane yer sahaydı. Kendilerinden emin kibirli şampiyon Yunan’lar maça hızlı başladılar ve daha maç başlar başlamaz golü attılar. Tribünler, bir yandan seviniyor; diğer yandan 7 gol atıp atamayacaklarını sorguluyorlardı.

Fatih Terim orta yaşlı gösteren, ama sadece Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaşta olan bir kartaldı. Gözleri çakmak çakmaktı, hırsı yüzünü parçalamış ve dışarıya taşmıştı. Kenardan kükremeye başladı, oyuncularına.

“Kendinize gelin! Siz, Fatih’in torunlarısınız, fethedin şu konstantinopol’ü ve İstanbul’a çevirin bir an önce”

Aslanlar, bu kükremeyi duyar duymaz futbol sanatını sergilemeye başladılar. 10 metrede rakibine 5 metre fark atan Tuncay, Ronaldinho’ya nazire yapan Tümer, Rakiplerinden 2 metre yükseğe sıçrayan Hakan, 100 metrelik sahanın her yerine ayak basan siyahi Mehmetçik bir destan yazmaya başladılar. Önce Tuncay, teknik plasesi ile tabelaya ilk sayımızı astı.

Akın akın geliyordu, Ulubatlı’nın torunları… Şampiyon Yunan, şaşırmıştı. Karşılarında ne çıtkırıldım Brezilya, ne de devşirme Fransızlar vardı. Karşılarında Türk aslanları vardı.

Rehhagel dua etmeye, tanrıya yalvarmaya başladı, ilk yarı bir an önce bitsin diye. İlk yarı bitince Yunanlıların yüzünde bir umut ışığı yandı, yine. İkinci yarı şampiyon takımlarının toparlanacağını düşlüyorlardı, ama gerçekler acıydı. Karşılarında İstanbul’u fethetmeye kararlı olan Türkler vardı.

İkinci yarı başladığında Türkler daha da büyümüşlerdi. Alınları, arşa değmeye başlamış, şampiyonlar mini minnacık kalmıştı yanlarında. Artık Rehhagel’in Alman arkadaşı olan hakem bile vız geliyordu. Gökhan’ın füzesi deliyordu, çelikten ağları.

Ronaldinho, Tümer’in yanında bir amatör oyuncu gibi kalmıştı.

Tuncay, Fatih’in atından bile çok koşuyordu.

Siyahi Mehmet, kanında asil Türk kanı taşıdığını kanıtlıyordu, her an.

Hakan, havaya kalkan her topu topluyor; Gökhan, Yunanlıları darmadağın ediyordu.

Tümer, 40 metreden topu kalenin doksanına salladığında, yabancı damat Nikopolidis’in elinden bir şey gelmiyordu. Terzi gibi ölçüp biçip atmıştı, topu.

Milli takımın akınları bitmiyor, Yunanlı seyirciler çıldırıyordu. Burçlara bayrağı asan son kişi ise 8 Yunanlı’yı çalımlayıp sıfırdan topu ölü noktaya atan Gökdeniz oluyordu. Playstation oynayanların tanıdığı bir gol olmuştu. Çağımızın Ulubatlısı, Gökdeniz olmuştu.

Yunanlılar, artık maçın bir an önce bitmesini istiyordu, ama dakikalar saatler gibi geçiyordu. Yunanlılar sinirlenmişti ve artık sadece Türkleri sakatlamak için oynuyorlardı. O anda fedakar Hakan çıkıyor, arkadaşlarına atılan her tekmenin önüne atıyordu kendisini.

Yunanlıların duaları sonunda kabul oldu. Maç bitti.

Yunanlı seyirciler, o anda alkışladılar Türk oyuncuları. Uzaydan gelmiş bir futbol takımını seyretmişlerdi, adeta. Dostluğun şerefine kadeh kaldırdılar. Maçı milli takım ve dostluk kazanmıştı.

hergün bir hikaye inşallah

tşkler yüreğinize sağlık