Dağcılık

[burçak]

Reklam Alanı

Yüksek tepelere tırmanmak, tabiatın yüceliklerine erişmek isteği, insan ruhunun gizli kalmış egemenlik eğilimlerinden biridir. binlerce yıldanberi tabiatın kucağında büyüyen insan, sürekli olarak hayvarlık duyduğu tabiata karşı gücünü ispatlamak ihtirasıyla yanıp tutuşmuştur. işte bu yüzdendir ki dağcılık gerek deney, gerek tekniğin insana sağladığı faydalı aletler yardımıyla bugün başlı başına bir spor durumunu almıştır. bu sporla uğraşanlar, hemen hemen bütünüyle kendi güçlerine güvenmek zorundadırlar. dağcının insan eliyle açılmış suni alanları, pist ve salonları yoktur. dağcının spor alanı tabiatın kendisi, dağların sarp yamaçlarıdır.
dağ aşkı, hemen hemen iki üç yüzyıldanberi insanları dağlara sürüklemektedir. eskiler dağlarla pek ilgilenmemişlerdi. onlar, tabiatın bu sarp amansız yüceliklerinde, daima acayip yaratıkların, canavarların yaşadıklarını düşünmüşler, her şeyden önce korkmuşlardı...dağları aşmak istedikleri zaman bunu zevk için değil, zorunluluk altında yapmışlardı. roma lı komutanlar, ordusuyla alp dağları nı aşan anibal, güney avrupa ya yürüyen atilla, hiçbir zaman dağcılık sporuna hizmet etmeyi düşünmemişlerdi.
onlar, insanın tabiata karşı koyma gücünü zorlamış ve bunu da başarmışlardı.
yüzlerce yıl geçti, ne dağlara tırmanan insan grupları, ne de tabiata meydana okuyan dağcılardan söz edildi. yalnız bazı korkusuzköylülerin kulübelirini dağ yamaçlarına kurdukları biliniyordu. ama insan, tepelere tırmanmak için gerekli aletlerden, barınak ve sığınaklardan,yol göstericilerden yoksundu. dağcılık tekniğinin 1200 yıllarında ilk imtihanını verdiği görülür. asya dan gelen büyük göçmen kavimler, batıda sıradağlarla karşılaştılar. yollarına devam edebilmek için de bunları aşmak zorunda kaldılar. 15.nci yüzyıl başında orta amerika kıyılarına çıkan ispanyol ve portekiz li serüvenciler, aztek, inka ve maya ların dağlık topraklarını ele geçirdiler. 17.nici yüzyıla doğru hıristiyan misyonerler tibet yaylası na, nepal ve mongolistan dağları na yayıldılar.
ama sırf "dağ sevgisi" yüzünden dağları aşmak, tabiata yücelerden bakmak isteği insanlarla çok sonraları uyanmaya başladı. 1750 yıllarına doğru ilk olarak alp dağları na tırmanıldı.
dağ keçisi avcılarının peşine takılan sporcu ruhlu bazı kimseler, bu arada dağları iyi tanıyan kılavuzlar bulmak akıllılığını gösterenler, dağcılık tarihinin ilk başarılarını kazandılar. 1786 da paccard ve baluat, 4810 m. yüksekliğindeki mont blanc tepesi ne ulaştılar. sömürge topraklarında geziye çıkan ingiliz turistlerinin öncülüğüyle dağcılık moda oldu.
yalnız bu durumuyla dağcılık gülünç olmaktan kurtulamamıştı: üstlerine birgezi elbisesi geçirip sırtlarında bir kazak, başlarında silindir şapka, boyunlarında süslü bir atkı ile yola koyulan tırmanıcılara sık sık rastlanıyordu. beraberlerinde götürdükleri bütün donanım, toprağın sertliğini yoklamak için kullandıkları bir kamış bastondu. bazen saçlarını berberde yeni yaptırmış hanımlarını da birlikte götüren bu centilmen dağcılar arasında alp dağları nın 4272m. yüksekliğindeki jungfrau tepesi ne tırmananlar vardı. 1865 yılında da whymper adlı bir ingiliz 4478 metrelik cervino tepesi ne erişti. yeryüzünün en yüksek tepeleri yavaş yavaş insan gücüne yeniliyordu.
dağcılık sporunun özel bir dikkat ve ustalık isteyen tırmanma hareketleri genellikle şu biçimlerde özetlenebilir:
halatla tırmanmak, elle tırmanmak, asılmak (yalnız kol kuvvetiyle tutunarak yükselmek), kancalanmak, salınmak (sarp bir yamaç veya teras kenarında tutunacak sağlam bir yer bulmak üzere salıncak gibi boşlukta sallanmak), sıçramak, atlamak (bir çatlak veya boşluk üzerinden karşıya geçmek), tutunmak (kendini bir çiviye, halat veya kayaya tespit etmek), desteklenmek (kaya kenarında bir dayanak noktası bulmak), mola vermek, eşik oymak (buzlar üzerinde basamak açmak), güvene almak (asılı duran arkadışını yukarı alacak halatı çekmek için sağlam durma), duvara yürümek (tırmanmaya başlamak), engel aşmak, çakılı kalmak (ilerlemenin de, gerilemenin de mümkün olmadığı zor bir durumda hareketsiz kalmak).
dağcılıkla ilgili bazı özel terimler ise şunlardır:
kafile (birbirine halatlarla bağlanmış tırmanıcılar grubu), sabit halat (tırmanılması güç yerlerde herhangi bir ihtimale karşı sökülmeden bırakılan kalın halat), dağ evi (her türlü havada dağcıları dinlendirmeye mahsus, yamaçlar üstündeki düzlüklerde odun veya taştan yapılmış evler), kulübe, sığınak (dağevleri bölgesinden yukarıda, dağcıları fırtınalı havalarda geçici olarak barındırmaya mahsus küçücük dağcı kulübeleri), dağ adamı (dağlık yerlerde yaşamaya alışkın) orografi(dağ ve geçitlerin fiziksel biçimini inceleyen bilim), altimetre (deniz yüzeyinden olan yüksekliği ölçmeye yarayan alet), kayma(buzulların vadilere doğru yürümesi), baca(karşılıklı iki dik kaya arasındaki çukur boşluğu), keçi yolu (insanların, el arabası, keçi ve katırların ilerlemesine elverişli taşlık yol), patika (insan ve hayvanların devamlı olarak gidip gelişiyle kendiliğinden açılmış dar toprak yol), kar, buzul, buzullar bölgesi, çığ, kasırga.
dağcılar, tırmanacakları dağın üzerindeki engebelerin yapı ve biçimlerine dikkat ederler. bu engeller çok sarp ve dikine, eğilimli, kaygan, tırmanması çok güç olabilir.
gerek çıkış, gerek iniş tekniği yönünden dağcılık gittikçe zorlaşan çeşitli tırmanma kademelerine ayrılır: tırmanışlarda kullanılan araçlar arasında halatın önemi büyük olduğundan halatsız tırmanışları ''kolay" ve serbest tırmanışlar", halıtlı tırmanışları da güçlük derecesine göre "tek" veya "çift halatlı tırmanışlar" olarak ikiye bölebiliriz. bu arada dağcılık sporunun "işçileri" sayılan tecrübeli sporcuların görevlerini de unutmamalıyız. arka planda kalan bu dağcılar şunlardır: kılavuz, taşıyıcı, eğitmen ve sığınak bekçisi.

[webmaster]

teşekkürler burçak hocam

[hat64]

teşekkürler Burçak )